Fago aquí refeita dunha entrada publicada hai uns anos. O título está tomado do primeiro poema -após limiar- do poemario
Seraogna de Alfonso Pexegueiro . Como entradiña a ese poema Pexegueiro cita:
Seraogna de Alfonso Pexegueiro . Como entradiña a ese poema Pexegueiro cita:
! Non veñades con frautas ou mulleres cando
o fastío se apoderou dun home !
É unha grande seca o que fai sufrir,
os mananciais do corpo foron entoñados
pola area e só unha treboada poderá liberalos
Artur Lundkvist (*)
Daquela, van aló uns nove anos, e a propósito da emigración / expulsión / exilio de noso, fixera este texto que agora refago e boto de novo a andar.
Disque axiña virán os tempos
de marchar. De xeito que todo cando agora estamos a facer, toda esta loita titánica de traballo a man que malla e serra madeira de sol a sol e día tras día, non vai impedir o que é inevitábel. Atrás quedarán os
camiños percorridos, as calores e fríos que soportou o corpo e tamén os amores ostentados. Atrás o tempo
adolescente e atrás esta fala de noso enxebre . Todo ficará atrás, a penas atesourado nun
recuncho da memoria. Axiña, aínda que non o pensemos, aínda que non o desexemos
nin o soñemos, axiña virán os tempos de marchar. Todo empurra
nesa dirección. Aquí o único que temos é un anaco de terra e brazos. Nada e
ninguén máis. Marcharemos, como xa levan feito centos, milleiros antes ca
nós. Viviremos a ilusión de comezar de novo nalgún outro lugar, de gañar cartos
e de progresar. Co pasar dos anos abordaranos unha estraña
mágoa, unha dor de peito , un sentimento de perda irreversíbel por todo o tempo
roubado, o tempo pasado fóra do lugar de noso, o amado, o natural lugar ao que
pertencemos. E así, se cadra, chegaremos a vellos e non quedará tempo de máis. A
penas, talvez algún para comprender que somos fillos dunha
inxustiza que ninguén endexamais reparará.
